Luna werd wat rustiger en zenuwachtiger van onze "bliksembezoekjes".
Vandaag een halve dag gewerkt en de rest van de dag besteed aan Luna. We hebben dan ook gedaan wat ze het liefste doet: Wandelen in het bos.
Na snel thuis te hebben omgekleed en zowel voor Luna als voor het baasje de lunch te hebben ingepakt zijn we vertrokken naar de St. Pietersberg. Met het zonnetje in de rug en een lekker briesje zijn we begonnen aan de lange wandeling, zonder riem.... die was ik vergeten.
Luna liet merken dat ze het geweldig vond en liep mooi voor me uit. Na een paar honderd meter vond ze het al tijd om te picknicken. Na een duidelijke Nee, ging ze maar in staking.
We zijn maar snel doorgelopen voor dat ze boel ging vervuilen.
De intentie van vandaag was o.a. om de berg weer eens van wat andere kanten te bekijken. Na een smal weggetje te zijn ingelopen kwamen we op een gegeven moment bij een kudde schapen aan. De enige weg verder was door de poort midden door de kudde heen of teruglopen. Tja, wat doe je dan?! Luna stond al te water tanden en een paar honderd meter teruglopen zag ik niet echt zitten. Dan maar net als een schaapje Luna er door heen gedragen. Later op de terugweg herkende ze de uitgang en rende er maar meteen op af. Arme schaapjes.
Een stuk verder op zijn we van het pad afgeweken en hebben we langs de bosrand gelopen. Ze vond het geweldig, al die bladeren die op pad lagen werden gebruikt als een ballen bak. Hard rennen en dan buikschuiven. We waren nog niet halverweg of de tong hong al uit de bek.
Toen zag ze het licht. Ze liep een bergje op in het midden van het bos en direct achter gluurde de zon tussen de bomen door. Tja, een engel, maar dat wisten we al.
Totdat moment waren we al een flink end onderweg, ik geloof dat we al een uur aan het wandelen waren, toen we door een grasveldje moesten. In het midden zat een man met een pet op te genieten van het zonnetje en het uitzicht. Nu was het alsof ze een spook zag, luid blaffend en springend bleef ze staan en weigerde ze achter mij aan het te komen. Ik was namelijk al langs de man gelopen. Tot genoegen van de vreemdeling ging het zo een tijdje door. Uiteindelijk heb ik de duivel opgehaald en zijn we in een grote boog om de man heen gelopen.
Uitgeput van alle commotie vond het Luna het tijd worden om eens
even lekker te pauzeren onder het genot van een hapje en een drankje.
Aangekomen bij de duivelsgrot hebben we een fijn plekje gezocht
waar we zijn neer geplofd. Alsof ze in de woestijn had gelopen, zo'n dorst.
Nadat ik mijn broodje op had, heeft Luna zich de brokjes laten smaken.
Tot mijn verbazing. Op dit moment maakt ze qua eten een wat moeilijke periode door. Soms wel, dan weer niet en vaak met kleine beetjes.
Na een "Maastrichts" kwartiertje zijn we begonnen aan de laatste etappe van deze dag.
Tot mijn verbazing. Op dit moment maakt ze qua eten een wat moeilijke periode door. Soms wel, dan weer niet en vaak met kleine beetjes.
Na een "Maastrichts" kwartiertje zijn we begonnen aan de laatste etappe van deze dag.
Na wat afdalingen moesten we al vrij vlot weer een flinke berg omhoog.
Met de lunch nog in de maag begon ik, en volgens mijn ook Luna, toch wel wat vermoeid te raken.
Eenmaal boven bereikten we het hoogste punt en dat was erg aangenaam. We zijn even in het gras gaan zitten, Luna tussen mijn benen en vol in de wind. Ze vond het heerlijk, lekker de wind door de haren en oh oh oh wat is ze dan mooi.
Als ze rent en de wind golft door haar vacht is ze echt op haar mooist.
Na een toch van 3 uur was ze moe maar voldaan.
Eenmaal thuis gekomen moest ik wel nog even het "bos" uit haar haren kammen. Nu bleek dat ze geen puf meer had om te protesteren, zo mak als een lammetje liet ze zich kammen.
Daarna was het tijd voor dutje. Of ze tevreden was? Ik denk het wel.
Vanavond, het is 21.30, is ze weer helemaal zichzelf geweest. Ze heeft haar bakje leeggegeten en al het speelgoed uitgehaald, hetgeen letterlijk betekent dat ze het ons gebracht heeft zodat we mee moesten spelen.
High five van Luna en tot later!!